Σε βλεπω μερες τωρα..........

Ανημερα   σε  κρύψανε!!!!

--Σε  βλεπω   στην   Αλληλεγγυη,  στην  Κλιμακα,  στη   Δημαρχια. Καθαρο  περιποιημενο  μονο  που  εχεις   το  κεφαλι  σκυμμένο.  Εκει   γυρω   στα   70 -80   κατι   μου  θυμιζεις!!!!!

Καπου  σ'  εχω   συναντησει!!!!

Αρχικα   στη   δεκαετια   του   '30  ,στα   παραπηγματα   της  Καισαριανης   της   Κοκκινιας  στα   Πετραλωνα,  στην  Καλαμαρια  και  πριν  προλαβεις   ν'  αναστηθεις   σε   βρισκω  ΑΓΚΑΛΙΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΕΞΟΡΙΣΤΗ   ΜΑΝΑ..

 ΑΛΛΟΤΕ   ΣΤΗΝ  ΑΝΑΦΗ 

ΔΕΚΑΕΤΙΑ   '30   ΑΛΛΟΤΕ   ΣΤΟ  ΤΡΙΚΕΡΙ  ΔΕΚΑΕΤΙΑ  '40

...........

παντα   πεινασμενο.......
-Σε   γνωριζω   απο  τον  ΛΟΥΝΤΕΜΗ  την  ΑΛΕΞΙΟΥ  την  ΠΑΙΖΗ........απο  τις   αφηγησεις   ανδρων   και   μανάδων........
--Σε   γνωριζω   απο  τους  αγωνες   του  '50....τοτε  που  η  παλη  για  το μεροκάματο  και  την  ασφαλιση  επιβραβευόταν   με  ταξιδι  ΑΝΑΨΥΧΗΣ  στα  νησια  του  Αιγαιου, τοτε  που  οι  ΔΟΣΊΛΟΓΟΙ  εκτιζαν  τα  νεα  ΤΖΑΚΙΑ!!!!

--Σε  ειδα  με  την  ΚΑΡΟ  ΠΕΤΣΕΤΑ [ Ψωμι -ελια- ρεγκα ] να  χτιζεις  την  κατεστραμενη  Ελλαδα  και  να  σακατευεσαι  στην  οικοδομη, ν'  αφηνεις  τον  ξεχασμενο  καμπο  και  τα  αγονα  βραχια  για  μια  θεση  στον  ηλιο  της  μεγαλης   πολης,  με  τον  ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ  να  παρακολουθει  τα  βηματα  σου.

--Εκτισες  το  πρωτο  δωματιο  στις  παρυφές  των  πολεων , ως  παρίας , παντρευτηκες   εκανες  παιδια........πληρωνες  την  ασφαλεια  σου  για  τα  γεραματα.

Μονο  που  τα  χρηματα  σου, ο κοπος  σου  γινοταν  ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ  ΠΙΣΤΩΣΕΙΣ  για  τους  ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ  ''ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ''

-Περιμενες  να  βγεις  στη  ΣΥΝΤΑΞΗ  να  ξαποστασεις  περηφανος  με ασπρα  μαλλια.

--Σε  ΚΟΡΟΙΔΕΨΑΝ  μονο  που  τουτη  την  φορα, σε  ΚΟΡΟΙΔΕΨΑΝ  κατι  55αρηδες  σημερινοι,  καποια  ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ  ΤΟΥ  ΚΕΡΑΤΑ, που  τους  ειπαν  μικρομεσαιους,  για  να  γινουν  δυναστες  και  να  σου  ζητουν  να  ΠΕΘΑΝΕΙΣ  οσο  γρηγοροτερα  γινεται  για  το  καλο  της  ΠΑΤΡΙΔΑΣ!!!!!

--Καπου  καποτε  διασταυρωθηκαν  οι  δρομοι  μας, τα  βλεμματα  μας,  σε ξερω  χωρις  να  με γνωριζεις , ανηκω  στη  ΓΕΝΙΑ  που  εξεθρεψε  τα  ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ  !!!!! ΕΠΡΕΠΕ  ΝΑ  ΚΑΝΩ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!!!!.

Εστω κι αν ειναι παραμυθι αξιζει τον κοπο.

 Αλλωστε   τα  παραμυθια  χρειαζονται  οσο τιποτε  αλλο  στους  χαλεπους  καιρους.

Παραμυθια   που  συντελούν στην  αναταση  του  πνευματος.

και   αχι  στην  ''ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ''

ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ ( Κότινος), ο πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου

Η Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν ,περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Ιδού ένα απόσπασμα από τα κάλαντα: Η Ειρεσιώνη φέρνει κάθε τι καλό, σύκα και αφράτα ψωμάκια που μας τρέφουν και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες με καλό κρασί για να μεθύσει και να κοιμηθεί. «Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και μικράς σφαίρας εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτας, τον Ήλιον και την Σελήνην.» Εκτός από τα κλαδιά της ελιάς, περιέφεραν επίσης και κλαδιά Δάφνης προς τιμήν του Απόλλωνος στα Θαργήλια, εορτή που ετελείτο την Άνοιξη (27 Απριλίου – 26 Μαΐου), όπου πάλι έκαιγαν την παλιά Ειρεσιώνη και κρεμούσαν την νέα έξω από τις πόρτες τους. Πρόγονος λοιπόν του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , όπου μέσω αυτής μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψεως ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που εφύοντο στον κάθε τόπο. Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Παρ’ όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως.

(Πηγές : Λεξικό LIDDEL & SCOTT, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, κ.ά.

Σημείωση : Κότινος = αγριελαία – κοτινάς είναι ο καρπός του κοτίνου.- Κότινος ή Ειρεσιώνη – Κλάδος ελαίας στολισμένος με τούφες λευκού ερίου (μαλλιού) που έδιναν ακριβώς την εντύπωση του «βάμβακος». «Είρια από ξύλου», «δενδρόμαλλον».- Cotton ή coton διεθνώς σημαίνει το βαμβάκι, βαμβακερόν κ.λ.π.- Στην Γερμανική είναι Baum-Wolle .Δηλαδή «έριον δένδρου». Ο συνειρμός είναι εκ του Κοτίνου : «είρια από ξύλου».

ΛΟΥΤΣΙΟ ΜΑΓΚΡΙ

To μεγαλύτερο αμάρτημά του ήταν που έφυγε με τέτοιο τρόπο

«Η παραβολή του Μπρεχτ, που διάλεξε για τίτλο του βιβλίου του ο Λούτσιο Μάγκρι, «Ο ράφτης της Ουλμ», ισχύει για τον κομμουνισμό: προς το παρόν δεν τα κατάφερε, αύριο όμως ίσως να τα καταφέρει. Στο παράρτημα αυτού του βιβλίου υπάρχει το κείμενο που είχε γράψει το 1988 ως πλατφόρμα για το 18ο Συνέδριο του ΙΚΚ, το οποίο, αν το διαβάσουμε και σήμερα, μετά από είκοσι χρόνια, μοιάζει να είναι στρατηγικό κείμενο εξαιρετικά επίκαιρο». Λουτσιάνα Καστελίνα

Της Λουτσιάνα Καστελίνα

Δεν μου είναι εύκολο να γράψω για το θάνατο του Λούτσιο Μάγκρι. Εκτός από το ότι μοιραστήκαμε μισό αιώνα πολιτικού αγώνα, υπήρξαμε και σύντροφοι στη ζωή, έστω και σε πολύ παρελθόντα χρόνο.  Μολαταύτα γράφω, υποχωρώντας στο αίτημα των συντρόφων της εφημερίδας, γιατί ο Λούτσιο ήταν πλέον εκτός δημόσιας πολιτικής ζωής εδώ και πάρα πολλά χρόνια και πολλοί με ρωτούσαν τι έκανε, πού βρισκόταν.
Σε μια εποχή κατά την οποία όλη η πολιτική είναι εικόνα, εκείνος είχε χάσει ορατότητα: επειδή είχε αρνηθεί να επανεκλεγεί βουλευτής ήδη από το ‘94, δεν έγραφε πια στις εφημερίδες, μόνο σπάνια δεχόταν την πρόσκληση να συμμετάσχει σε κάποια πρωτοβουλία.  Οι νεότεροι, αυτοί που γεννήθηκαν όταν το ΙΚΚ διαλυόταν και το Pdup (Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας) είχε ήδη δώσει ένα τέλος στην ιστορία του, ίσως να μην είχαν καν ακούσει γι’ αυτόν, αν δεν τον ανέφεραν οι πατεράδες τους που ανήκαν στη γενιά του ’68.

Σιωπηλός, αλλά όχι αμέτοχος

Γι’ αυτό θα ήθελα να μιλήσω προπαντός σ’ αυτούς που δεν τον γνώρισαν, ή δεν τον γνώρισαν καλά. Δεν ήταν αμέτοχος, ο Λούτσιο, ούτε τώρα, κάθε άλλο. Στο μεταξύ υπάρχουν τα πιο πρόσφατα χρόνια, τότε που δημοσιεύτηκε η δεύτερη σειρά του περιοδικού «Μανιφέστο», που έγινε μαζί με την ομάδα που είχε φτιάξει το πρώτο και με μερικούς συντρόφους που τότε είχαν παραμείνει στο ΙΚΚ, ανάμεσά τους τον Ινγκράο και τον Τορτορέλα. Κράτησε πέντε χρόνια από το 1999 ως το 2003, και μετά, για πολλούς λόγους, σταμάτησε. Κρίμα, γιατί σας καλώ να το ξαναδιαβάσετε, είναι γεμάτο με πολύ ενδιαφέροντα γραπτά του Λούτσιο και άλλων συντρόφων. Μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν αναγνώσιμο στο αρχείο της ιστοσελίδας του «Μανιφέστο», νομίζω ότι υπάρχει ακόμη.

Από τότε ο Λούτσιο ασχολήθηκε με το βιβλίο που δημοσιεύτηκε πριν δυο χρόνια, που τώρα υπάρχει σε οικονομική έκδοση και έχει μεταφραστεί στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Αργεντινή και τώρα μεταφράζεται στη Βραζιλία. Μια μεγάλη δουλειά, όχι μια αυτοβιογραφία, αλλά μια εμπεριστατωμένη έρευνα για τον ιταλικό κομμουνισμό από την οπτική του διεθνούς πλαισίου, ένας προσεκτικός στοχασμός, ίσως ο μοναδικός που υπήρξε για το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης, για τα αίτια της επιτυχίας του και για τα αίτια που το οδήγησαν στην εξαφάνιση. Δεν λείπει –και το γεγονός ότι δεν έπαυε να αναρωτιέται για την ίδια του τη δράση, ήταν ένα προτέρημα του Λούτσιο– και ένας κριτικός στοχασμός για κάποιες δικές μας απλοποιήσεις, της ομάδας «Μανιφέστο», μόλο που δεν αναφέρεται άμεσα σ’ αυτή την εμπειρία.  Το βιβλίο ονομάζεται «Ο ράφτης της Ουλμ», τίτλος μιας παραβολής του Μπρεχτ: ο ράφτης έλεγε ότι ο άνθρωπος θα πετούσε, ο επίσκοπος πρίγκιπας δεν το πίστευε, και, τέλος, επειδή είχε βαρεθεί την επιμονή του, του είπε «δοκίμασε, πήγαινε στο καμπαναριό και πέσε». Ο ράφτης έπεσε και τσακίστηκε. Όμως ποιος είχε δίκιο;  Γιατί είναι αλήθεια ότι τότε ο ράφτης δεν κατάφερε να πετάξει, αργότερα όμως ο άνθρωπος πέταξε. Η παραβολή ισχύει για τον κομμουνισμό: προς το παρόν δεν τα κατάφερε, αύριο όμως ίσως να τα καταφέρει.

Τέλος ημερολογιακής εποχής ήταν τελικά η ...συντέλεια!

!

«Tέλος εποχής» και σε καμία περίπτωση το «τέλος του κόσμου» σηματοδοτεί το 2012 κατά τους Μάγιας, σύμφωνα με νέες μελέτες ερευνητών. Οι επιστήμονες «ξαναδιάβασαν» την «προφητεία» που εδώ και χρόνια έχει ξεσηκώσει θύελλα εκτιμήσεων και... αποκωδικοποιήσεων και κατέληξαν στο ότι οι Μάγιας μιλούσαν για το τέλος μιας εποχής –σύμφωνα με το ημερολόγιό τους- και όχι για το τέλος του κόσμου.

Αυτά γίνονται μόνο στο... σινεμά (στιγμιότυπο από το "2012" του Ρ. Έμεριχ) Η «συντέλεια» που θα ερχόταν τον Δεκέμβριο του 2012, τελικά δεν θα έρθει, αλλά φαίνεται πως οι Μάγιας είχαν απόλυτο δίκιο ως προς το «προφητικό» της υπόθεσης: ήδη έχει ξεκινήσει το τέλος μιας εποχής έτσι όπως την ξέραμε, δεδομένης της πρωτοφανούς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αστάθειας που πλήττει τον πλανήτη.

Ο Σβεν Γκρόνεμεγιερ, που ερευνά τα «μυστικά» και τους κώδικες των Μάγιας κάνει λόγο για  στο τέλος ημερολογιακής εποχής διάρκειας μάλιστα 400 χρόνων, και όχι για την ...τρομακτική Αποκάλυψη που θα κατέστρεφε ολόκληρο του κόσμο.

Ο Γκρόνεμεγιερ προσθέτει ότι η συγκεκριμένη ημερομηνία σημαίνει την «αντανάκλαση της ημέρας της δημιουργίας», κάτι που σήμαινε οτι τότε θα επέστρεφε ο Μπόλον Γιόκτε, θεός της δημιουργίας και του πολέμου, ένας από τους θεούς των Μάγιας.

Στο ίδιο πνεύμα, και εντελώς αντιδιαμετρικά από την καταστροφολογία της «προφητείας» το Εθνικό Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Μεξικού ανέφερε πως κάθε συσχέτιση των κωδικών των Μάγιας με την συντέλεια του κόσμου είναι ανεδαφική και ότι αποτελούν παρερμηνείες των δυτικών. Μάλιστα, το Ινστιτούτο λέει ότι σε μόνο 2 από τα συνολικά  15.000 καταγεγραμμένα κείμενα των Μάγιας υπάρχει αναφορά στην ημερομηνία 2012 και πουθενά δεν γίνεται λόγος για ...καταστροφή του κόσμου.  «Η δυτική μεσσιανική σκέψη έχει διαστρεβλώσει την κοσμοθεωρία των Μάγια» τονίζει μάλιστα ανακοίνωση που εξέδωσε το Ινστιτούτο.

Αυτο ξεχασαν να μας το πουν!!!!!

Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ.  ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πάλι καλά, που λένε. Που θα τη γλιτώσουμε, δηλαδή, με μια εσωτερική υποτίμηση, εσωτερικές υποτιμήσεις με μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, άντε και καμιά εφεδρεία... Πάλι καλά; Πάλι καλά.

Ο γαλλικός στόλος έξω από το λιμάνι του νησιού 
Γιατί μόλις 110 χρόνια πριν, οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής διεκδικούσαν την επιστροφή των δανεικών διά στρατιωτικής εισβολής και κατάληψης ενός τμήματος της χώρας που χρωστούσε! Ακόμα κι αν χρωστούσε μια υπερδύναμη υπό κατάρρευση τότε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο ιστορικός, σχολικός σύμβουλος φιλολόγων Νομού Λέσβου, Στρατής Αναγνώστου, στην εργασία του με τίτλο «Μια άγνωστη κατάληψη του τελωνείου της Μυτιλήνης από το γαλλικό στόλο το 1901» περιγράφει με μοναδικό τρόπο το πώς η Γαλλία το 1901 αποβιβάστηκε στη Μυτιλήνη και κατέλαβε το τελωνείο της πόλης διεκδικώντας την πληρωμή των χρεών του οθωμαvικoύ δημοσίου.
Συγκεκριμένα, το χρέος προς τους κληρovόμoυς τωv αδελφώv Λοράντο, Γάλλων τραπεζιτών στηv Κωvσταvτιvoύπoλη, προερχόταν από δάνεια που ύστερα από αλλεπάλληλα «κουρέματα»[  γνωστον  το  κουρεμα, γνωστοι  και  οι  κουρεις ]*** προσδιορίστηκαν στις 321.691 οθωμανικές λίρες (7.400.000 γαλλικά φράγκα).
Το χρέος προς τους κληρovόμoυς Τουμπίνι, τραπεζίτη στηv Κωνσταντινούπολη, πιστωτή του oθωμαvικoύ δημόσιου ταμείου, ήταν ύψους 200.000 οθωμανικών λιρών (4.600.000 γαλλικά φράγκα). Τέλος, τα έργα στα έλη Αντά Παζάρ και στην προκυμαία της Κωvσταvτιvoύπoλης ήταν τα μεν πρώτα ύψους 30.000 οθωμανικών λιρών, τα δε δεύτερα ζήτημα εκμετάλλευσης των τελεωνείων που είχαν φτιαχτεί από τη Γαλλία στην Κωνσταντινούπολη.
Επειτα από μαραθώνιες συζητήσεις και ρυθμίσεις των χρεών στις οποίες δεν ανταποκρίνονταν οι οθωμανικές αρχές, διακόπηκαν με πρωτοβουλία της Γαλλίας οι διπλωματικές σχέσεις με την Υψηλή Πύλη.
Στις 30 Οκτωβρίου 1901 και δεδομένου ότι οι Οθωμανοί διοικούντες ποιούσαν την... νήσσαν, ο γαλλικός στόλος της Μεσογείου με όλα τα διαθέσιμα πλοία του αvαχώρησε από το λιμάvι της Τoυλόv υπό τη διοίκηση του αvτιvαυάρχoυ Maigret. Αμέσως από το στόλο αποσχίστηκε μοίρα με επικεφαλής τον υπovαύαρχo Caillard.
150 ναύτες
Η μοίρα του Caillard στις 3 Νοεμβρίου έφτασε στη Μυτιλήvη, μπροστά από το λιμάvι της οποίας αγκυροβόλησε, χωρίς vα χαιρετίσει με βολές καvovιώv, όπως συvηθιζόταv, τη σημαία που ήταv υψωμέvη στο φρούριο.
Στις 10.30 π.μ. άρχισε σταδιακά η αποβίβαση περίπου 150 Γάλλωv vαυτώv. Κατελήφθη το τελωvείo, καθώς και το τηλεγραφείο της πόλης, χωρίς καμιά αvτίσταση εκ μέρους τωv oθωμαvικώv αρχώv. Το πρώτο άγημα τωv Γάλλωv κατέλαβε το τελωvείo, εvώ το δεύτερο το τηλεγραφείο και συγχρόvως περίπολοι, από 10 άvδρες η καθεμία, περιπολούσε στους δρόμους της πόλης.[  Λετε;;;;;]***
Η γαλλική σημαία αvτικατέστησε το oθωμαvικό έμβλημα στα κτήρια του τελωvείoυ και έvας επιθεωρητής αvέλαβε τη διαχείρισή του. Οσα χρηματικά ποσά βρέθηκαv στα ταμεία του τελωvείoυ κατασχέθηκαv και κατατέθηκαv στο υποκατάστημα της Οθωμαvικής Τράπεζας στη Μυτιλήvη, όπου επίσης υψώθηκε η γαλλική σημαία. Είvαι φαvερό πως η δέσμευση τωv χρημάτωv του τελωvείoυ από τους Γάλλους πραγματοποιήθηκε πρoκειμέvoυ vα πιεστoύv με τov τρόπο αυτό οι Τούρκοι vα εξoφλήσoυv τα χρέη τωv εκκρεμώv υπoθέσεωv.
Οταν ο σoυλτάvoς έμαθε το vέo της άφιξης της γαλλικής μοίρας στη Μυτιλήvη, ρύθμισε για ακόμη μια φορά τα χρέη προς τις οικογένειες Λοράντο και Τουμπίνι και έδωσε εντολή τα σχετικά έγγραφα να υπογραφούν από τους αρμόδιους υπουργούς και να διαβιβαστούν στη γαλλική πρεσβεία της Κωvσταvτιvoύπoλης.
Στις 10 Νοεμβρίου του 1901 το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικώv ειδοποίησε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τηv Ουάσιγκτov για τηv πλήρη ικαvoπoίηση τωv γαλλικώv απαιτήσεωv από τηv Πύλη. Ο Caillard έλαβε τη διαταγή εκκέvωσης της Μυτιλήvης το απόγευμα της 10ης Νοεμβρίου. Αποφάσισε όμως vα τηv πραγματοποιήσει τηv επόμεvη μέρα. Τα ποσά που είχαv κατασχεθεί από το τελωvείo Μυτιλήvης επιστράφηκαv στο διευθυvτή του, ο οποίος και έδωσε τη σχετική απόδειξη στο vαύαρχo.
Στις 11 Νοεμβρίου 1901 η γαλλική μοίρα έφυγε από τη Μυτιλήvη χωρίς vα χαιρετίσει τηv τουρκική σημαία. Vae victis..
ΣΧ.  Οι   κοκκινοι   αστερισκοι   υποδηλουν   προσωπικο  σχολιασμο!!!!!!. 
Νωρις    εφυγαν!!!!!!!!!!!!!!!!   Σημερα   προβλεπω   εικοσαετες  ''κατσικωμα''.

Διανοούμενοι, χρήμα και εξουσία

Συγγραφέας: 

Της Σύνταξης

Άρδην τ. 56

Διανύουμε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις ανάμεσα στη διανόηση, την «αμφισβήτηση», την εξουσία και το χρήμα μετασχηματίζονται βαθύτατα. Η διανόηση, ως κοινωνικό στρώμα, διευρύνεται αδιάκοπα, μια και ζούμε σε «κοινωνίες της γνώσης και της πληροφορίας», για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του πρωθυπουργικού συρμού (σε αυτήν αρέσκονται ιδιαίτερα τόσο ο νυν όσο και ο πρώην πρωθυπουργός). Οι διανοούμενοι –με την ευρεία έννοια, που εκτός από τους καλλιτέχνες, τους λογοτέχνες, τους φιλοσόφους, περιλαμβάνει και τους δημοσιογράφους, τα στελέχη κ.λπ.– αναβαθμίζονται στην κλίμακα της εξουσίας και, εκ παραλλήλου με την οικονομική και πολιτική, μεταβάλλονται συχνά σε ισότιμο πυλώνα της. Τις ποικίλες –θεωρητικές και πρακτικές– διαστάσεις του ζητήματος αυτού θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε σε μια σειρά αφιερώματα του Άρδην, τα οποία θα επικεντρωθούν στην Ελλάδα, και μάλιστα κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, χωρίς όμως να παραβλέψουμε τις διεθνείς διαστάσεις του.

Στο πρώτο αφιέρωμα, θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε τη σχέση ανάμεσα στη διανόηση, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και την εξουσία, όπως διαμορφώθηκε ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’60 και την ανάδυση των λεγόμενων «νέων κοινωνικών κινημάτων», με επίκεντρο την πιο παραδειγματική περίπτωση, τις σχέσεις του Ιδρύματος Φορντ τόσο με τους διανοουμένους στην Ελλάδα την περίοδο της δικτατορίας όσο και με τα «νέα κοινωνικά κινήματα» σε όλο τον κόσμο.

***

Οπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, μεσούσης της δικτατορίας, το καλοκαίρι του 1972, ένα τεράστιο ηθικό και πολιτικό ζήτημα ήρθε να διχάσει την ελληνική διανόηση: οι επιχορηγήσεις του Ιδρύματος Φορντ. Η συζήτηση άναψε και για δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι την πτώση της δικτατορίας, αποτέλεσε ένα από τα κεντρικότερα ζητήματα των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του αντιδικτατορικού χώρου. Περί τίνος επρόκειτο;

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το Ιδρυμα Φορντ (Ford Foundation), της γνωστής οικογενείας αυτοκινητoβιομηχάνων, ήταν τότε το σημαντικότερο αμερικανικό ίδρυμα, το οποίο επιχορηγούσε άτομα και οργανισμούς σε όλον σχεδόν τον κόσμο, εκτός βέβαια του ανατολικού στρατοπέδου. Στην Ελλάδα άρχισε τις επιχορηγήσεις του από το 1958 και μέχρι το 1967 ενίσχυε κυρίως ημι-κρατικούς ή ημιεπίσημους οργανισμούς και δραστηριότητες. Για παράδειγμα, ο «Αθηναϊκός Τεχνολογικός Όμιλος» του Κωνσταντίνου Δοξιάδη –πολεοδόμου, καθηγητή σε αμερικανικά πανεπιστήμια και υπουργού από το 1946 έως το 1952– έλαβε, μέχρι το 1972, 100.650.000 δραχμές, όταν οι συνολικές επιχορηγήσεις του ιδρύματος σε οργανισμούς μέχρι το 1974 ανερχόταν σε 215 εκατομμύρια, δηλαδή το 45% του συνόλου. (Και καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την ίδια εποχή τα «καλά» μεροκάματα έφταναν τις 100 δραχμές, σε σημερινά ποσά, πρόκειται για δισεκατομμύρια δραχμές). Το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών που δημιούργησε ο Κ. Καραμανλής με πρόεδρο τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1961, έλαβε, μέχρι το 1966, 15  εκατ. δρχ., η Αμερικανική Σχολή που πραγματοποιούσε τις ανασκαφές στη Στοά του Αττάλου, 30 εκατομμύρια, κ.ο.κ. Δηλαδή το Ίδρυμα Φορντ ενίσχυε ιδρύματα που κινούνταν πάντα στο πλαίσιο των επίσημων θεσμών, έστω και στην πιο φιλελεύθερη εκδοχή τους, και μάλιστα στην ενίσχυση των μηχανισμών της φιλελεύθερης σχεδιοποίησης, σε αντίθεση με τη σοβιετική. Όπως θα διαπιστώσουμε και στο κείμενο του Ρ. Ντεσάι για την Ινδία, που ακολουθεί, επρόκειτο για βασική διάσταση της πολιτικής των Αμερικανών και ιδιαίτερα των κύκλων του Δημοκρατικού Κόμματος. Εξ ου και η ενίσχυση του «Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου» του Δοξιάδη, που είχε αναπτυγμένη δραστηριότητα στον Τρίτο Κόσμο, καθώς και του ΚΕΠΕ, που με τον Ανδρέα Παπανδρέου εισήγαγε την «ενδεικτική» σχεδιοποίηση στην Ελλάδα.

Ωστόσο, από το 1968 και εφεξής, οι επιχορηγήσεις, τα «γκραντς», του ιδρύματος στην Ελλάδα κατευθύνονται πλέον προνομιακά σε οργανισμούς ανεξάρτητους από το κράτος και πολλαπλασιάζονται οι ατομικές επιχορηγήσεις προς επιστήμονες, καλλιτέχνες και λογοτέχνες. Η υπεύθυνη των επιχορηγήσεων του ιδρύματος στην Ελλάδα κ. Μυριβήλη, ενώ μέχρι μια ορισμένη χρονολογία συνέχιζε να εργάζεται στην Aμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών (η USIS δεν πρέπει να συγχέεται με την CIA), δήλωσε πως παραιτήθηκε για να αφιερωθεί στη χορήγηση των υποτροφιών. Στις δύσκολες συνθήκες της δικτατορίας, το Θέατρο Τέχνης του Κουν θα επιχορηγηθεί με 12 εκατ., η Δώρα Στράτου με 9 εκατ., ο Σύγχρονος Κινηματογράφος του Βασίλη Ραφαηλίδη με 3.135.000 δρχ. Το Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών που εκδίδει το περιοδικό Δευκαλίων, με υπεύθυνους τον Θαν. Κιτσόπουλο και τον Χρ. Γιανναρά, με 9.971.000 δρχ. Προσωπικές επιχορηγήσεις θα λάβουν ποιητές όπως ο Οδ. Ελύτης, ο Νίκος Καρούζος και ο Μίλτος Σαχτούρης, και συγγραφείς όπως ο Γ. Ιωάννου, ο Ν. Κάσδαγλης, ο Κ. Ταχτσής, ο Αλ. Κοτζιάς κ.ά. (Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, μετά τον θόρυβο που έγινε, δεν απεδέχθη την επιχορήγηση). Από τους κινηματογραφιστές, ο Θ. Αγγελόπουλος, ο Π. Βούλγαρης, ο Κ. Μανουσάκης κ.ά.. Από ζωγράφους και μουσικούς, ο Θόδωρος, ο Σισιλιάνος, ο Ανωγειανάκης, ο Χρ. Καράς κ.ά. Από επιστήμονες, ο Θ. Κακριδής, ο Δ. Μαρωνίτης, η Α. Κυριακίδου-Νέστορος, ο Στ. Ράμφος, ο Μανόλης Χατζιδάκης, ο Αλεξ. Δεσποτόπουλος, ο Χρ. Γιανναράς κ.ά. (Ο Δ. Καράγιωργας θα επιστρέψει, το 1974, το ποσό της χορηγίας).

Έτσι η νέα στρατηγική του ιδρύματος στρέφεται πλέον στην ενίσχυση οργανισμών ή ατόμων χωρίς θεσμική σχέση με το (χουντικό) κράτος, ή ακόμα και σε ανοικτή αντιπαράθεση μαζί του. Μάλιστα, με βάση την ελληνική εμπειρία, την ίδια στρατηγική θα ακολουθήσει αργότερα το Ίδρυμα Φορντ και στη Χιλή του Πινοσέτ.

Καλα λενε ......δεν εχεις παιδι::::: εναν καημο εχεις!!!!!

Το 1985, όταν πάλι το δημόσιο ταμείο ήταν άδει ο,στις υποδείξεις για προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ο πρωθυπουργός Αν. Παπανδρέου απαντούσε με διάγγελμα στους πολίτες:
«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη (απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, δηλαδή του εθνικού μας ελέγχου πάνω στη χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής). Γιατί, πέρα από το θέμα της αρχής... υπάρχει και σοβαρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί όλοι ξέρουμε τις συνέπειες για τον λαό από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί...».

Ο Αν. Παπανδρέου διατύπωνε την άποψη μετά λόγου γνώσεως. Οχι μόνον από τη συσσωρευμένη έως τότε εμπειρία για τη δράση του ΔΝΤ, το οποίο από τη δεκαετία του 1970 είχε μετατραπεί σε δανειοδοτικό βραχίονα επεμβάσεων της Ουάσιγκτον. Αλλά και ως ο θεωρητικός του «Πατερναλιστικού Καπιταλισμού» και «του μύθου της αγοράς».
Αλλωστε, ήταν και ο ίδιος παρών στην ιδρυτική διάσκεψη του ΔΝΤ, όταν ανακηρύχτηκε σε κυματοθραύστη των συναλλαγματικών ανισορροπιών, που απειλούσαν τον καπιταλισμό.

Είκοσι χρόνια αργότερα (2005) ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, ήταν προσκαλεσμένος του Ιδρύματος Αν. Παπανδρέου και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου. Μιλούσε στην Αθήνα με θέμα του τις συνταγές-δόγματα και την πρακτική του ΔΝΤ.

Στην ομιλία του -ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Αν. Παπανδρέου - διατύπωνε το συμπέρασμα ότι όπου οι «συνταγές» επιβλήθηκαν, απέτυχαν, ενώ «υποβάθμισαν και αποδυνάμωσαν τη δημοκρατία». Παρατηρούσε, ακόμη, ότι οι αρχές του ΔΝΤ δεν ήταν μόνο ένα «σύνολο οικονομικών δογμάτων», αλλά και μια «φιλοσοφία».
Στον αντίποδα ακριβώς της σκέψης του Αν. Παπανδρέου, ο οποίος θα επιχειρούσε, όπως πρόσθετε ο Στίγκλιτς, να πείσει τις χώρες, που εφάρμοζαν τις αρχές του ΔΝΤ, ότι η αποδοχή τους δεν είναι προϋπόθεση για την παροχή βοήθειας.

Τον Στίγκλιτς είχε παρουσιάσει τότε στο κοινό, μετά πολλών επαίνων, ο σημερινός πρωθυπουργός. Το ερώτημα είναι αν τον άκουγε...

Τάκης Κατσιμάρδος - Έθνος

   

ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΤΑΙ.

Μια νέα συλλογικότητα γεννήθηκε στην Καβάλα...

Μετά από ζύμωση δύο σχεδόν μηνών στις πλατείες, μια νέα συλλογικότητα γεννήθηκε στην Καβάλα, μια συλλογικότητα που βασικές και δομικές της αρχές είναι η ισότητα, η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η άμεση δημοκρατία.

Μετά από ζύμωση δύο σχεδόν μηνών στις πλατείες, μια νέα συλλογικότητα γεννήθηκε στην Καβάλα, μια συλλογικότητα που βασικές και δομικές της αρχές είναι η ισότητα, η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η άμεση δημοκρατία.

Σε πανελλήνιο επίπεδο από τότε που γεννήθηκε το κίνημα των πλατειών αναπτύχθηκαν πάνω-κάτω σε όλες τις πλατείες δύο αντίρροπα ρεύματα. Το ένα ρεύμα επικεντρωνόταν περισσότερο στην καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου και την πτώση της κυβέρνησης αποτελούμενο ως ένα βαθμό από κομματικά μέλη αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, ενώ το άλλο επιζητούσε μια γενικότερη κοινωνικο-πολιτική αλλαγή, η οποία φυσικά εμπεριείχε την πτώση της κυβέρνησης και την καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου αλλά δεν έμενε μέχρι εκεί. Επιζητούσε την εγκαθίδρυση της άμεσης δημοκρατίας ανάμεσα σε άλλα. Το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας ήταν λοιπόν από τους βασικούς στόχους που έθεσε η πλατεία Συντάγματος ευθύς εξαρχής. Τώρα το πώς συνδυάζεται η παρουσία κομματικών μελών με την άμεση δημοκρατία σε μια πλατεία που βασικό της πρόταγμα είναι η τελευταία, αυτό αποτελεί παράδοξο ελληνικού τύπου...

Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε και ένα τρίτο ρεύμα που πολλοί φαίνεται να υποβαθμίζουν ως γεγονός• ένα πατριωτικο-εθνικιστικό ρεύμα που αντιμετωπίζει την κρίση με εθνικούς όρους, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι πρόκειται για έναν πόλεμο βαθιά ταξικό και κοινωνικό και όχι εθνικό κτλ... Το ρεύμα αυτό έγινε περισσότερο εμφανές στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος.

Η νέα συλλογικότητα που γεννήθηκε στην Καβάλα ως απόρροια των ζυμώσεων μεταξύ ατόμων που γνωρίστηκαν στην πλατεία Καπνεργάτη και αλλού δε θέλει να έχει σχέση ούτε με πατριδοκάπηλους εθνικιστές ή φασίστες αλλά ούτε και με κομματικά μέλη, γιατί η δράση των πρώτων δεν μπορεί να συνδυαστεί με την ισότητα και την ελευθερία. Το ίδιο ισχύει και για τη δράση των κομματικών μελών που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την άμεση δημοκρατία.

Η συλλογικότητα Αλληλεγγύη-Ελευθερία-Ισότητα-Αμεση Δημοκρατία Παντού ξεκίνησε με ανοιχτές συνελεύσεις και τρεις δράσεις μέσα στον Ιούλιο. Η πρώτη δράση ήταν μια επίσκεψη στο κεντρικό κατάστημα της ΔΕΗ ενώ η δεύτερη στο Νοσοκομείο της πόλης. Και οι δύο επισκέψεις είχαν δύο βασικά χαρακτηριστικά-στόχους. Από τη μια να δηλωθεί η αλληλεγγύη υπέρ των εργαζομένων τόσο απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ όσο και στις περικοπές που υφίσταται η δημόσια υγεία και τα δημόσια νοσοκομεία και από την άλλη να ζητηθεί και οι εργαζόμενοι να δείξουν την αλληλεγγύη τους στην κοινωνία και τους ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν είτε το λογαριασμό του ρεύματος ή το χαράτσι των 5 ευρώ για την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες του νοσοκομείου. Ήταν μια προσπάθεια σύναψης ενός κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα σε λειτουργούς ζωτικών υπηρεσιών και τους πολίτες-δέκτες των υπηρεσιών αυτών...
Η τρίτη δράση ήταν εκδήλωση με χορευτικά break dance και χιπ χοπ όπου μοιράστηκε κείμενο κατά του ρατσισμού της ξενοφοβίας και του φασισμού, με αφορμή περιστατικά που συνέβησαν στην πόλη της Καβάλας.

Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν μεταμεσονύχτιες προβολές ντοκιμαντέρ τις Παρασκευές στο θερινό κινηματογράφο Ζέφυρο στα πλαίσια κύκλου αυτο-μόρφωσης πάνω σε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και οικολογικά θέματα.

Το παρακάτω κείμενο σκιαγραφεί κάποιες βασικές σκέψεις-αρχές και κοινά σημεία επαφής των ατόμων που συναποτελούν τη συλλογικότητα αυτή. Στη συγγραφή και διαμόρφωσή του, σύμφωνα με πληροφορίες, συμμετείχαν περι τα 10 με 15 άτομα.

Περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις και τις συνελεύσεις της συλλογικότητας Αμεση Δημοκρατία Παντού θα βρείτε στο www.takethesquarekavala.squat.gr.

ΑΦΕΡΙΜ ΓΙΑΒΡΟΥΜ...........

Διαβαζοντας   τον   παρακατω   πινακα  ,οπου   αναγραφονται   οι   ΤΡΑΠΕΖΕΣ   που   μπαινουν  στο   παιχνιδι   διασωσης   μας   προβαλλει    ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΑ   η   ΑΚ   BANK  [  Τουρκιας].

		Βέλγιο			Dexia
		Βρετανία			HSBC, Standard Chartered
		Γαλλία			BNP Paribas, AXA, Societe Generale
		Γερμανία			Allianz, Munich Re, Deutsche Bank, Commerzbank, Bayern LB
		Ελβετία			Swiss Re, Zurich Financial, Credit Suisse
		Ελλάδα			Alpha Bank, Εθνική Τράπεζα, EFG Eurobank, Τράπεζα Πειραιώς, Ελληνική Τράπεζα
		Ισπανία			BBVA
		Ιταλία			Generali, Intesa SanPaolo
		Καναδάς			Scotiabank
		Κορέα			KB Financial Group
		Κουβέιτ			National Bank of Kuwait
		Κύπρος			Τράπεζα Κύπρου
		Ολλανδία			ING
		Περού			Banco de Credito de Peru
		Σουηδία			SEB
		Τουρκία			AK Bank     [ΑΝΤΕ   ΓΙΑΒΡΟΥΜ    ΚΑΙ   ΣΤΟ  ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ]

Σε  ενα   σχεδιο   οπου   προβλεπονται   ''ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΕΣ    ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ''  ποσο   ΑΝΙΚΑΝΟΙ   μπορει   να   ειναι   [  επιεικώς ]   να   δεχονται   την   ΣΥΜΜΈΤΟΧΗ   μιας   ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ   Τραπεζας;;;
Οταν    η   Τουρκια   εχει   ξεκινησει    ΑΚΡΩΣ   ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ   ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ   ΠΟΛΙΤΙΚΗ,  στην   ΘΡΑΚΗ !!!!!
Οταν   οι   παντες    που   ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ    με   την   ΝΕΑ   ΤΟΥΡΚΙΑ  και   το  ΔΟΓΜΑ [ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ  κλπ  ]  επισείουν   την   προσοχη   μας,  Ο  ΠΡΥΤΑΝΗΣ   του  ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ   ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ    και   νυν   ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ    [ ΓΑΠ]   παραμενει   πιστος   στις   ΕΜΜΟΝΕΣ   του!!!!!
Και   συ   ΒΑΓΓΕΛΗ;;;;;;;;;;ΠΟΛΛΕΣ    ''ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ  ΣΤΙΓΜΕΣ''   επεφεραν    ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

Παρακατω    μια   εικονα   της   ΝΕΑΣ   ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗΣ   ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 ΕΡΝΤΟΓΑΝ.
"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!" ισχυρίστηκε. "Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο"  η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών". Τελεία και παύλα.


"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική"




"Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία της ΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους"
. "Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ!"

Με το βλεμα των Πολεμικων Ανταποκριτων......

Οι πολεμικοι   ανταποκριτες  του  Ισπανικου  Εμφυλιου  Πολεμου

Η ματωμένη σημαία που ο Νίκος Καζαντζάκης βρήκε στο αμπέχονο νεκρού στρατιώτη. Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη

Χώρος: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Βασ. Όλγας 108, τηλ. 2310295170
Διάρκεια: 10/10-16/11 Εγκαίνια: 10/10, 20:30
Συνδιοργάνωση: Ίδρυμα Πάμπλο Ιγκλέσιας / Μουσείο Καζαντζάκη / Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης / Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης / Ελληνοϊσπανικό Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης «Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα» / Ινστιτούτο Θερβάντες Υπό την αιγίδα του Προξενικού Σώματος Ελλάδος.
.
Το έργο (αντικείμενα, φωτογραφίες εποχής, ανταποκρίσεις) σημαντικών ανταποκριτών του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1936-1939), όπως οι Νίκος Καζαντζάκης, Έρνεστ Χέμινγουέι, Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερύ, Ιλία Έρενμπουργκ, Τζωρτζ Όργουελ, Χάρολντ «Κιμ» Φίλμπι, Μάρθα Γκέρλχορν, Ίντρο Μοντανέλλι κ. ά., παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην έκθεση «Οι πολεμικοί ανταποκριτές του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου».
Ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας και συγκέντρωσε ένα μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων, συγγραφέων, διανοουμένων και καλλιτεχνών. Οι μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά απ' όλο τον κόσμο έστειλαν τους καλύτερους επαγγελματίες τους για να καλύψουν τη σύρραξη, στην οποία παιζόταν η ισορροπία δυνάμεων που θα καθόριζε τον 20ο αιώνα.

Απ' όλους τους πολέμους που συγκλόνισαν τον κόσμο, υπήρξε ένας με ιδιαίτερο αντίκτυπο, που συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων, συγγραφέων, διανοουμένων και καλλιτεχνών.
Ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας, από τις 17 Ιουλίου 1936 μέχρι και την 1 Απριλίου 1939, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Οι μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά απ' όλο τον κόσμο έστειλαν τους καλύτερους επαγγελματίες τους για να καλύψουν τη σύρραξη, στην οποία παιζόταν η ισορροπία δυνάμεων που θα καθόριζε τον 20ό αιώνα.

Ανάμεσά τους ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έρντστ Χέμινγουέι, Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερύ, Ιλία Έρενμπουργκ, Τζωρτζ Όργουελ, Χάρολντ «Κιμ» Φίλμπι, Μάρθα Γκέρλχορν, Ίντρο Μοντανέλλι και άλλοι.

Ο Έρενμπουργγκ και ο Χέμινγουέι συμμετέχουν στο Συνέδριο Αντιφασιστών Διανοουμένων στην Βαλένθια (Ιούλιος 1937). Ανάμεσά τους, ένα τηλέφωνο, απαραίτητο εργαλείο των ανταποκριτών

Παιδιά που παίζουν πάνω σ’ ένα βουνό από χαλάσματα στην πλατεία Αντόν Μαρτίν (Μαδρίτη)

Δημήτρης Ε. Φιλιππής
Η μετάδοση του «τελευταίου ρομαντικού πολέμου»
«Πρόβα τζενεράλε» του επερχόμενου Μεγάλου Πολέμου, ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936-1939) συντάραξε και, καθ’ ομοίωσιν της ισπανικής κοινωνίας, δίχασε βαθιά την παγκόσμια κοινή γνώμη. Από τη μια, οι πολίτες των δημοκρατικών πεποιθήσεων –με τη συμπαράταξη και της πλειονότητας των διανοουμένων, καλλιτεχνών, φοιτητών– οργάνωσαν παλλαϊκά κινήματα στήριξης της δοκιμαζόμενης Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας.
Από την άλλη, όσοι έβλεπαν αυτή τη Δημοκρατία σαν το εφαλτήριο μιας ενδεχόμενης επέκτασης του κομμουνισμού στην Ευρώπη επιστράτευαν τις δυνάμεις τους για να αποτρέψουν τον κίνδυνο.
Δεδομένης της παγκόσμιας απήχησης της εμφύλιας σύρραξης, τα δύο στρατόπεδα, Εθνικι­στές και Δημοκρατικοί, γνώριζαν ότι ο αγώνας θα κρινόταν και από τη μάχη των εντυπώσεων. Έτσι, δεν τσιγκουνεύτηκαν ούτε τα μέσα ούτε τα χρήματα για να φιλοτεχνήσουν στο εξωτερικό την εικόνα του «δίκαιου» αγώνα τους.
Τα δύο στρατόπεδα οργάνωσαν πολυδύναμα «γραφεία προπαγάνδας» και το καθένα εξασφάλισε για λογαριασμό του τα μέσα και τους κονδυλοφόρους που το υποστήριξαν.
«Φωνή» των Δημοκρατικών, κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας (ή/και της πολιτικής), γραφίδες ήδη αναγνωρισμένες ή που έμελλε να καταξιωθούν αργότερα.
Μικρότερη η προσέλευση στο αντίπαλο στρατόπεδο, αλλά οι πένες διόλου αμελητέες. Κάποιοι απ’ αυτούς σκοτώθηκαν, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν ή καταδικάστηκαν, πολλοί πέρασαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, ενώ ο Όργουελ, πολεμώντας από τις γραμμές του τροσκιστικού POUM, τραυματίστηκε σοβαρά στο λαιμό στο μέτωπο της Ουέσκα(1).
Ο Τύπος και τα δημοσιογραφικά πρακτορεία σ’ όλο τον κόσμο έστησαν πρωτοφανείς για την επο­χή μηχανισμούς πληροφόρησης. Ο ισπανικός σπαραγμός ενδιέφερε τους πάντες, το θέμα «πουλούσε», και γι’ αυτό τα τότε ΜΜΕ εμπιστεύτηκαν στις πιο «ακριβές» υπογραφές την «αναμετάδοση» αυτού του αποκαλούμενου «τελευταίου ρομαντικού πολέμου».
Ο Ισπανικός Εμφύλιος έδωσε στη δημοσιογραφία τη σπάνια ευκαιρία να ταυτιστεί, ως ένα μεγάλο βαθμό, πλήρως κι επιτυχώς με τη λογοτεχνία. Οι πολεμικοί ανταποκριτές καθαγίαζαν, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, τον αγώνα της μιας ή της άλλης πλευράς. Πολλές φορές, στα ρεπορτάζ από τα μέτωπα του πολέμου, οι μάχες της Μαδρίτης, του Έβρου, οι πολιορκίες των πόλεων παραλληλίζονταν με τις σταυροφορίες και νόμιζες πως έβγαιναν από τα βάθη της Ιστορίας.
Ιστορία και μυθολογία είχαν τεθεί στην υπηρεσία της προπαγάνδας, συγχέονταν και επικαλύπτονταν
. Ο Κέσλερ περιέγραφε την ανεπανάληπτη ιστορική συγκυρία που «προβίβαζε» την Ισπανία σε «Άγιο Τόπο». 
 «Αλκάθαρ, το Μεσολόγγι της Ισπανίας» τιτλοφορούσε η «Καθημερι­νή» τις σχετικές ανταποκρίσεις του Καζαντζάκη από την πολιορκία του Τολέδο, πόλη-σύμβολο των Εθνικιστών που την υπεράσπιζαν τότε από τους Δημοκρατικούς. Ο Μάθιους, απεσταλμένος των «New York Times», το δήλωσε απερίφραστα: «στο θέμα του Ισπανικού Εμφυλίου η απαίτηση εκδοτών και αναγνωστών για αντικειμενικότητα ήταν, το λιγότερο, αφελής».
Εξάλλου, η (λογοτεχνική) υπερβολή συνέφερε και τα δύο στρατόπεδα, εφόσον βέβαια λειτουργούσε υπέρ τους.
Το 1954 ο Κέσλερ παραδέχτηκε ότι πολλά από τα επεισόδια που αναφέρει στην «Ισπανική Διαθήκη» του δεν τα είχε ζήσει ο ίδιος αλλά τα εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις του Ουίλι Μιούζεμπεργκ, δημοσιογράφου του πρακτορείου «Agitrop», και τα παράθεσε γιατί «ο κόσμος έπρεπε να τρέμει από τον φόβο του»(2).

Ο Νίκος Καζαντζάκης στα χαλάσματα του βομβαρδισμένου Τολέδο. 1936. Από το αρχείο του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη

Ωστόσο, στους περισσότερο συγγραφείς και λιγότερο δημοσιογράφους η υπερβολή ήταν μερικές φορές τόσο... υπερβολική που εκτόπιζε την ακρίβεια
. Ανάμεσα σε εκείνους που το είχαν παρακάνει με τις υπερβολές ήταν και ο Χεμινγουέι.
«Διάνθιζε τα κείμενά του με πολύ αίμα, κομμένα πόδια και τραυματισμούς, λες και μοναδικός σκοπός του ήταν να σκορπίσει τον τρόμο στους αναγνώστες του», και το πρακτορείο «North American Newspaper Alliance» (NANA), αναγκάστηκε να τον νουθετήσει, υποδεικνύοντάς του να περιορίζεται στο άκρως απαραίτητο και ουσιώδες. Θιγμένος, προφανώς, από την επίπληξη ότι εκείνα τα κείμενα ήταν από τα χειρότερά του, ο μετέπειτα νομπελίστας έγραψε με θέμα τον Ισπανικό Εμφύλιο τα καλύτερα έργα του: το αριστούργημα
«Για ποιον χτυπά η καμπάνα» και μερικά διηγήματα «βαθιά αντιπολεμικά, χωρίς ποίηση, σκληράδα και υπερβολές», όπου μάλιστα περιγράφει αδρά την καθημερινή ζωή των πολεμικών ανταποκριτών στα μέτωπα, τα μπαρ, και τα ξενοδοχεία της Ισπανίας – στο Hotel Florida της ισπανικής πρωτεύουσας, που ήταν μια από τις «εστίες» των ξένων ανταποκριτών, σε χώρους που βρώμαγαν καπνούς, ουίσκι και τσίκνα (οι δημοσιογράφοι μαγείρευαν και έτρωγαν στα δωμάτιά τους), «ανάμεσα στους ήχους της γραφομηχανής και κανενός παλιού γραμμοφώ­νου να παίζει συνήθως Σοπέν», ο Χέμινγουεϊ γνώρισε και παντρεύτηκε αργότερα την ανταποκρίτρια της «Collier’s», Μάρθα Γκέλχορν (3). Αλλά και άλλοι από τους τότε ανταποκριτές στα ισπανικά μέτωπα κατέθεσαν αργότερα σπουδαία έργα εμπνευσμένα από τον ισπανικό εμφύλιο: π.χ. ο Μαρλώ έγραψε και σκηνοθέτησε την «Ελπίδα», ο Όργουελ τον «Φόρο τιμής στην Καταλο­νία», ο Κέσλερ την «Ισπανική Διαθήκη»(4)...
Αμφότερα τα στρατόπεδα ασκούσαν αμείλικτη λογοκρισία. Τα κείμενα των δημοσιογράφων διυλίζονταν στον τηλέγραφο από αυστηρούς λογοκριτές.
Οι λογοκριτές των Δημοκρατικών είχαν, για παράδειγμα, εντολή να κόβουν κάθε είδηση σχετική με τη βοήθεια που λάμβανε το Λαϊκό Μέτωπο από την ΕΣΣΔ, όπως και κάθε αναφορά στο ηθικό του λαού και του στρατού.
Μπροστά στον –συνήθως αυτοδίδακτο– γλωσσομαθή «ιεροεξεταστή» του ο πολεμικός ανταποκριτής είχε δύο επιλογές: θα έπρεπε ή να τον εξαγοράσει ή να τον παραπλανήσει.
Κάποιος π.χ. εξαγόραζε τον φιλοτελιστή λογοκριτή του με γραμματόσημα, ενώ ένας άλλος, όταν αναφερόταν στους εκτελεσθέντες, έγραφε τη λέξη «νεκρός» (με εισαγωγικά). Το σημείο στίξης υποχρέωνε τον συντάκτη ύλης να διαβάζει πίσω από τις αράδες...
Χάρη στην ευφυΐα των μεν και εξαιτίας της αδυναμίας των δε, πέρασαν «αλογόκριτα» πολλά θαυμάσια δημοσιογραφικά κείμενα, όμως οι γκάφες είναι πιο ελκυστικές, και μία, κυριολεκτι­­κά ολέθρια, έκαναν οι αμερικανικοί «Times».
Η εφημερίδα είχε δύο ανταποκριτές, έναν σε κάθε στρατόπεδο: τον Μάθιους στο Δημοκρατικό και τον Κάρνεϋ στο Εθνικιστικό.
Ο δεύτερος, καθότι φιλοφρανκικός, πίστεψε τόσο πολύ σε ένα δελτίο Τύπου του στρατηγού, όπου διατυπωνό­ταν η πεποίθηση για τον επικείμενο θρίαμβο στο Τερουέλ, και έστειλε στην εφημερίδα του μια ... λεπτομερή περιγραφή του θριάμβου.
Την ίδια ημέρα της δημοσίευσης της ανταπόκρισης έφτανε στο Τερουέλ ο Μάθιους με τον φωτογράφο του Ρόμπερτ Κάπα, και βρήκαν την πόλη στα χέρια των Δημοκρατικών … υποχρεώνοντας την εφημερίδα τους να διαψεύσει τον εαυτό της.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι Ισπανοί δημοσιογράφοι, ανεξαρτήτως πεποιθήσεως, θεωρούσαν συλλήβδην τους ξένους συναδέλφους τους κατασκόπους, και κάποιοι, όπως ο Κόλτσωφ, πράγματι ήταν(5).

Άρθρο της Βιρτζινια Κόουλς στην εφημερίδα The New York Times

Το γεγονός είναι πάντως ότι, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, επαναλήφθηκε πολ­λές φορές το φαινόμενο έγκριτα φύλλα και ραδιόφωνα να πέσουν θύμα των πολιτικών πεποιθή­σεων, τόσο των ανταποκριτών τους, όσο και των ίδιων των διευθύνσεών τους, υπηρετώντας έτσι τυφλά την πολιτική προπαγάνδα σε βάρος της ενημέρωσης
. Αν το μειονέκτημα του Χέμινγουεϊ ήταν η «απόλυτη και αφελής πολιτική του ανωριμότητα στο να αντιληφθεί και να εννοήσει τα πραγματικά προβλήματα της Ισπανικής Δημοκρατίας», το πρόβλημα με τον Καζαντζάκη ήταν ότι, «εξαιτίας της υπαρξιστικής αγωνίας του», ενώ από τη μια, πρωτοπόρος ως λογοτέχνης, μετάφραζε και «έκανε γνωστή στο ελληνικό κοινό τη σύγχρονη ισπανική, αντιφασιστική, φλογερή ποίηση μεγάλης κλίμακας», από την άλλη, ως ανταποκριτής στο ισπανικό μέτωπο, εκθείαζε φανερά τον Φράνκο και κατέκρινε τη δημοκρατία «που έφερε την αναρχία και τη διάλυση».
Ενίοτε, όμως, πιο έντονο ήταν το πρόβλημα στο χώρο των αριστερών εντύπων.
Εύκολα ενδεικτικό το παράδειγμα: η «ορθόδοξη» κομμουνιστική εφημερίδα «Daily Worker» χαρακτήριζε ευθέως «φασίστα» τον Κέσλερ, επειδή η στάση του και τα κείμενά του ήταν εμφανώς υπέρ του τροσκιστών(6).
Το ισπανικό, κυβερνητικό, αριστερό λαϊκό μέτωπο, παρότι ήταν σαφώς πιο ισχυρό στον τομέα της προπαγάνδας και σαφώς πιο αποτελεσματικός ο μηχανισμός λογοκρισίας του, δεν κατάφερε να πιστωθεί και πολλά οφέλη από αυτή την υπεροχή του στα τότε ΜΜΕ, κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της πολυδιάσπασής του. Μπορεί η η αυτόνομη (δημοκρατική) κυβέρνηση της Καταλονίας να εξέδιδε και να απέστελλε στο εξωτερικό σε 100.000 διευθύνσεις (προσωπικοτήτων και οργανώσεων) ένα δελτίο Τύπου και να προπαγάνδιζε τις θέσεις της σε πέντε γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, εσπεράντο(!) και λατινικά –για τους καθολικούς κληρικούς), εντούτοις δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Κι αυτό γιατί στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη υπήρχαν τότε αυταρχικά καθεστώτα, που ήλεγχαν τον Τύπο και όλες τις μορφές πληροφόρησης με τους δικούς τους μηχανισμούς λογοκρισίας το καθένα, ενώ, ενίοτε, τις υπηρεσίες αυτές πλαισίωναν και Ισπανοί διπλωμάτες που υπηρετούσαν στις χώρες αυτές και είχαν προσχωρήσει στο στρατόπεδο του Φράνκο(7).
Ένα από αυτά τα καθεστώτα ήταν και αυτό της 4ης Αυγούστου.
Ο ελληνικός Τύπος δεν μπορούσε παρά να είναι υποχρεωτικά φιλοφρανκικός και η οδηγία του Ι. Μεταξά στο υπουργείο Τύπου και Τουρισμού ήταν σαφής:
θετικές ειδήσεις και σχόλια για «τις επιτυχίες των Ερυθρών απαγορεύονται», όπως επίσης απαγορεύονταν και κάθε είδους αναφορές είτε ως προς τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών (του εξωτερικού ή ναυτεργατών) στον ισπανικό εμφύλιο, είτε ως προς το ζήτημα της ανάμιξης του καθεστώτος Μεταξά στον παράνομο εξοπλισμό των ισπανικών αντιμαχόμενων πλευρών από την ελληνική ναυτιλία
. Κατάσχονταν μάλιστα αυτομάτως από τις υπηρεσίες λογοκρισίας της 4ης Αυγούστου και οι ξένες εφημερίδες που είχαν αναφορές σε αυτά τα θέματα.
Βεβαίως, στο μικρό διάστημα των δυόμισι εβδομάδων που μεσολάβησαν από την έκρηξη του ισπανικού εμφυλίου, στις 18 Ιουλίου 1936, έως την εκδήλωση του πραξικοπήματος Μεταξά στην Αθήνα, στις 4 Αυγούστου 1936, υπήρξαν ελάχιστα χρονικά περιθώρια για μια στοιχειωδώς πιο «αντικειμενική» πληροφόρηση επί του «ισπανικού ζητήματος» εκ μέρους του φιλελεύθερου τύπου, των εφημερίδων «Καθημερινή» και «Ελεύθερο Βήμα».
Αμφότερες οι εφημερίδες τόνιζαν πάντως την ανάγκη να υπάρχει στις εφεδρείες του πολιτικού συστήματος μια «ισχυρά προσωπικότης» που, ως από μηχανής θεός, θα επέμβει όταν η κατάσταση τείνει να εκτραχυνθεί. Και ο Μεταξάς επενέβη, όπως υποστήριζε λίγο αργότερα ο ίδιος και όπως επαναλάμβανε η δημοσιογραφική προπαγάνδα του, «για να μη μεταβληθεί η Ελλάδα σε Ισπανία», ενώ τα έντυπά του τον παραλλήλιζαν περισσότερο με τον «ειρηνοποιό» με  τον .Πορτογάλο δικτάτορα Σαλαζάρ, αποφεύγοντας τις συγκρίσεις με τον νεότερο, και εμπόλεμο, στρατηγό Φράνκο
Παρ’ όλα αυτά, σε εκείνο το διάστημα των δυόμισι εβδομάδων, η περιοδική τότε και περιορισμένη, έκδοση του «Ριζοσπάστη» έδινε μια ιδέα, μικρή έστω, πλουραλισμού, στον ελληνικό Τύπο, με τα εντυπωσιακά φωτογραφικά πρωτοσέλιδα-ολοσέλιδα ρεπορτάζ (σχεδόν αφίσες) που αφιέρωνε στις «περιφανείς νίκες» του ισπανικού Λαϊκού Μετώπου εναντίον των «βασιλικών κανίβαλων που έκοβαν τα χέρια των κομμουνιστών»(8).
Ο Ισπανικός Εμφύλιος δεν ήταν δυνατόν να παραμένει επί τριετία στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Από τα πρωτοσέλιδα τον εκτόπιζαν κατά καιρούς διάφορα άλλα συνταρακτικά γεγονότα, όπως π.χ. ο πόλεμος Κίνας-Ιαπωνίας, η συμφωνία του Άξονα, η συμφωνία Ιταλίας-Γερμανίας με την Ιαπωνία κ.ά.
Παρ’ όλα αυτά, οι ανταποκριτές του Τύπου κρατούσαν με διάφορους τρόπους το θέμα στην επικαιρότητα. Π.χ. το Συνέδριο Υπεράσπισης της Κουλτούρας των Αντιφασιστών Συγγραφέων (Ιούλιος 1937, Μαδρίτη-Βαλένθια-Παρίσι) ήταν μια καλή ευκαιρία για να δοθεί δημοσιότητα στο ισπανικό ζήτημα.
Το συνέδριο οργανώθηκε με πρωτοβουλία του Κολτσώφ, προήδρευσε ο Μαρλώ και τις εργασίες του έκλεισε στο Παρίσι ο Αραγκόν απαγγέλλοντας σε μετάφραση το ποίημα «Όρκος στον Φ. Γκαρθία Λόρκα», που έγραψε η ελληνική συμμετοχή του συνεδρίου, ο Στρατής Τσίρκας.
Ο Λόρκα όμως ήταν ήδη αρκετά γνωστός χάρη στον Καζαντζάκη, ο οποίος είχε μεταφράσει ποιήματά του τρία χρόνια πριν για το λογοτεχνικό περιοδικό Κύκλος, όπως και ποιήματα άλλων κορυφαίων Ισπανών ποιητών της εποχής.
Και αυτό είχε συμβεί το 1933, στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής αποστολής του Κρητικού συγγραφέα για την «Καθημερινή». Τρία χρόνια μετά, πάλι ως απεσταλμένος της «Καθημερινής» στη σπαρασσόμενη Ισπανία, στις 11-1-1937, ο Καζαντζάκης γράφει στην εφημερίδα το άρθρο «Λόρκα, ο Ισπανός ποιητής που σκοτώθηκε»(9).

Η πρώτη ανταπόκριση του Νίκου Καζαντζάκη από τη σειρά της Καθημερινής "Τί είδα 40 ημέρες εις την Ισπανίαν”. Φωτογραφία: Κωστής Ζάγας, από το αρχείο της Βουλής των Ελλήνων

Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1936, ο Καζαντζάκης έφυγε, λοιπόν, και πάλι για την Ισπανία, τώρα ως πολεμικός ανταποκριτής. Η «Καθημερινή» διαφήμιζε την αποστολή του συνεργάτη της και ήδη καταξιωμένου συγγραφέα από τις 2 Οκτωβρίου του 1936 και, αναμένοντας «τις προσεχείς» ανταποκρίσεις του, άρχισε να δημοσιεύει «κατόπιν αιτήματος των αναγνωστών της» μια μικρή ανθολογία κειμένων από την προηγούμενη αποστολή του στην Ισπανία. Στις 24 Νοεμβρίου 1936 δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» η πρώτη μιας σειράς ανταποκρίσεών του για τον Ισπανικό Εμφύλιο, που ολοκληρώθηκαν στις 17 Ιανουαρίου του 1937. «Τι είδα, 40 ημέρες, εις την Ισπανίαν» ήταν ο τίτλος εκείνων των κειμένων, που από τις 24 έως τις 29 Νοεμβρίου 1936 έγιναν πρώτο θέμα.
Ανάμεσα στ’ άλλα, ο Καζαντζάκης προέβαλε τις απόψεις των διανοουμένων, όπως ο Ουναμούνο, που είχαν μεταστραφεί υπέρ του Φράνκο, ενώ είχε και μια ολιγόλεπτη συνάντηση με τον ίδιο τον αρχηγό του πραξικοπήματος. Αλλά εκείνη η συνέντευξη δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει μια αποκλειστικότητα σαν κι εκείνη που πήρε, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου, στις 5 Μαΐου 1939, από τον Φράνκο, το «δημιουργό της ιστορίας», όπως τον αποκαλούσε, ο Σπύρος Μελάς για λογαριασμό, και πάλι, της «Καθημερινής»(10).
Αυτή ήταν η λογοκριμένη ενημέρωση των τότε ελληνικών ΜΜΕ για τον ισπανικό εμφύλιο. Προφανώς όμως, όσοι ενδιαφέρονταν για το λεγόμενο τότε «ισπανικό ζήτημα» μπορούσαν να βρουν τρόπους να μάθουν περισσότερα πράγματα, αρκεί π.χ. να είχαν επαφή με μετανάστες των ΗΠΑ, που γνώριζαν και τη μία και την άλλη άποψη μέσω του Τύπου της ομογένειας: η «Ατλαντίς» ήταν πιο φιλοφρανκική, ενώ ο «Εθνικός Κήρυξ» φιλοδημοκρατικός. Αλλά τα ΜΜΕ της ομογένειας δεν συμπεριλαμβάνονται για τεχνικούς λόγους στην παρούσα έκθεση, ως εκ τούτου, υποχρεωτικά, αυτή η αναφορά συνιστά τον επίλογο του παρόντος προλόγου…

Συνέντευξη του Φράνκο στον Φέλιξ Κορρέια, ανταποκριτή της εφημερίδας Diarrio de Lisboa

Η Γνωση της ΙΣΤΟΡΙΑΣ μοναδικος ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Iστορία | Ενα «μνημόνιο» πυροδοτεί την Eπανάσταση του 1843

Στο σύνθημα «Zήτω το Σύνταγμα» δεν συμπυκνώνονται μόνο τα αιτήματα για ελευθερίες, αλλά και η έξοδος από την καθολική κρίση

Tο «μνημόνιο» μεταξύ Eλλάδας και των τριών προστάτιδων δυνάμεων (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία), όπως έχουμε δει το περασμένο Σάββατο, υπογράφεται επισήμως στις 2 (12) Σεπτεμβρίου 1843. Aκριβώς την παραμονή της επανάστασης, που θα καταργήσει επισήμως τη μοναρχία του Oθωνα και τη βαυαροκρατία.

Tο δάνειο του 1832, το πρωτόκολλο του 1843 και η Eπανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου συνιστούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας. Tο δημοσιονομικό αδιέξοδο, η φτώχεια και η πείνα, που έφερε η ανελέητη λιτότητα, και επιβλήθηκε διά ροπάλου, προκειμένου να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια, πυροδότησαν την έκρηξη της επανάστασης.
ΔικαιώματαΔεν ήταν μόνο η παλλαϊκή απαίτηση για ελευθερίες, δημοκρατικά δικαιώματα και απαλλαγή από την ξενοκρατία, που συμπυκνώνονταν στο σύνθημα «Zήτω το Σύνταγμα». 
 H πολιτειακή μεταβολή ήταν η διέξοδος από την καθολική ελληνική κρίση. Σε ορισμένες οξυδερκείς αναλύσεις της εποχής (π.χ. στην εφημερίδα «Aιών» του Φιλήμονα) υποστηρίζεται διορατικά ότι στην οικονομική και δημοσιονομική κρίση δεν υπάρχει άλλη διέξοδος εκτός από την πολιτική λύση.
H μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος θα δημιουργήσει, προστίθεται, νέες δυνατότητες για την αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης. Όπως και έγινε... Πρόκειται για μια καθοριστική πτυχή, η οποία συχνά μένει στο σκοτάδι ή στις υποσημειώσεις της ιστορίας.
H άμεση σύνδεση επανάστασης και συνεπειών από τα οικονομικά μέτρα αναδεικνύεται από τότε, που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Iδού μερικές από τις πολλές συνδέσεις:

• O γνωστός φιλέλληνας-τραπεζίτης Eϋνάρδος, απευθυνόμενος στον Λουδοβίκο της Bαυαρίας, πατέρα του Oθωνα, γράφει ότι «το δάνειο υπήρξε μια από τις σπουδαίες αιτίες της μεταπολίτευσης του 1843». 
•  Για την ακρίβεια μία από τις δύο (ως δεύτερη κρίνει την αβουλία του Oθωνα).
• Kατηγορηματικοί είναι και οι πρεσβευτές των Mεγάλων Δυνάμεων για την πυροδότηση της Eπανάστασης.

1. O Aυστριακός Πρόκες Oστεν, απευθυνόμενος στον Mέτερνιχ, σημειώνει ότι «δεν πρόκειται για ζήτημα Συντάγματος, αλλά για συνωμοσία που γεννήθηκε από λάθη της κυβέρνησης και της Διάσκεψης του Λονδίνου (εννοεί το πρωτόκολλο που υπέγραψαν Aγγλία, Γαλλία και Pωσία τον Iούλιο, απαιτώντας τα τοκοχρεολύσια) της οποίας η απαίσια επιρροή έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη διόγκωση των δυσαρεσκειών και στην πλήρη αποδυνάμωση του βασιλιά και των οπαδών του».
2. O πρεσβευτής της Aγγλίας Λάιονς, έγραφε προς την κυβέρνησή του ότι «κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος της χώρας, περιλαμβανομένων και των υπουργών του βασιλιά, βλέπουν την επερχόμενη καταστροφή και την αποδίδουν σε μια και μοναδική αιτία...»
3. O Γάλλος Πισκατόρι επισήμανε στους προϊσταμένους του: «Aφ’ ης ημέρας το αφιχθέν εκ Λονδίνου πρωτόκολλον και η επιδοθείσα παρά των Yπουργών των Tριών Aυλών διακοίνωσις εδημιούργησαν την εντύπωσιν ότι ο μεν Bασιλεύς ηδύνατο να μην ενδώση εις υποχωρήσεις (να κάνει δηλαδή κι άλλες περικοπές), το δε Eθνος δεν θα ετύγχανε βοηθείας παρ’ αυτού (δηλαδή έπαψε να είναι ο διαμεσολαβητής της βοήθειας των προστάτιδων δυνάμεων προς την Eλλάδα) κατέστη φανερόν ότι αργά ή γρήγορα θα ανελαμβάνετο απ’ ευθείας αγών μεταξύ του Bασιλέως και της χώρας (εννοεί του λαού)»
«Συνωμοσία»Όλες οι βασιλικές πηγές της περιόδου συμπίπτουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι η οικονομική συμφωνία που αναγκάστηκε να δεχθεί η οθωνική κυβέρνηση «ουκ ολίγον συνετέλεσεν ίνα εμψυχώση την συνωμοσίαν» (έτσι ονόμαζαν οι μοναρχικοί-βασιλικοί την επανάσταση). Περίπου μισό αιώνα μετά την επανάσταση ο Aρ. Oικονόμου, ένας από τους πρώτους νεοέλληνες οικονομικούς αναλυτές, θα διατυπώσει ένα ευφυές συμπέρασμα για το δάνειο του 1832 και την πορεία του.
Tο ονομάζει «βασιλοποιό», αφού έφερε τον Oθωνα στην Eλλάδα. Aλλά και «βασιλοφάγο», αφού πρώτα «έφαγε» το μονάρχη Oθωνα (1843) κι ύστερα το βασιλιά Oθωνα (1862).
O ιστορικός Tζον Πετρόπουλος, στην κλασική μελέτη του για το ελληνικό βασίλειο στα χρόνια 1833-1843, συνοψίζοντας τις σχετικές πηγές καταλήγει στο συμπέρασμα:
«H συλλογική ενέργεια των προστάτιδων δυνάμεων (για τα τοκοχρεολύσια) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκρηξη της επανάστασης».
Tο οχτάμηνο που έκρινε τη μοναρχία

• Iανουάριος 1843: H Eλλάδα πληροφορεί τις προστάτιδες δυνάμεις ότι αδυνατεί να καταβάλει την εξαμηνιαία εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεών της. Zητά νέο δάνειο για ν΄ ανταποκριθεί, αλλά το αίτημα απορρίπτεται
• Mάρτιος: H Pωσία, με διακοίνωσή της, απαιτεί την καταβολή των δόσεων, που προκατέβαλε ως εγγυήτρια του δανείου, υποδεικνύοντας ελάττωση των δημοσίων δαπανών. H κυβέρνηση αρχίζει τη δραστική περικοπή τους, αλλά τα σχετικά ποσά είναι αδύνατο να συγκεντρωθούν
• Mάιος: Oι Tρεις Δυνάμεις συζητούν στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος. Kαταλήγουν στην απόφαση η Eλλάδα να καταβάλει ετησίως 3, 7 εκ. φράγκα. Tο ποσό είναι «αστρονομικό» για τα ελληνικά δεδομένα
• Iούλιος: Oι πρεσβευτές των Tριών αναλαμβάνουν την εκτέλεση των αποφάσεως της συνδιάσκεψης του Λονδίνου. Aπαιτούν νέες περικοπές και καθορίζουν αποικιοκρατικού τύπου μέσα για την είσπραξη των τοκοχρεολυσίων
• Aύγουστος: H συμφωνία «διαρρέει» και προκαλείται σάλος (μερικοί «βλέπουν» βρετανικό δάκτυλο για να δυσφημηστεί ακόμη περισσότερο και να υπονομευτεί ο Oθων και η κυβέρνησή του)
• 2 (11) Σεπτεμβρίου: H κυβέρνηση αναγκάζεται να υπογράψει το «μνημόνιο», που συντάσσουν οι τρεις πρεσβευτές, ως υπερκυβερνήτες, πια, και για τα οικονομικά του κράτους
• 3 (12) Σεπτεμβρίου: Eπανάσταση των αντιμοναρχικών δυνάμεων και ανατροπή των δεδομένων.

Πολιορκητικός κριός τα τοκο-χρεολύσια Oι περισσότεροι ιστορικοί , που ασχολούνται αναλυτικά με το δάνειο του 1832 και την πορεία του ως το 1843, το συνδέουν άμεσα με την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Άλλωστε το επίκεντρο της διπλωματικής κίνησης από τις αρχές της δεκαετίας είναι η εξυπηρέτηση του δανείου.
H πρώτη τεκμηρίωση της σχέσης πρωτοκόλλου-μνημονίου των Tριών Δυνάμεων και της επανάστασης γίνεται από τον ιστορικό της δημόσιας οικονομίας A. Aνδρεάδη (δεκαετία του 1910) στην περισπούδαστη μελέτη του για τα εθνικά δάνεια. Tα κατοπινά χρόνια μελετητές από το μαρξιστή Γ. Kορδάτο ως τον ανακτορικό Π. Πιπινέλη, που έχουν ασχοληθεί αναλυτικά μ΄ αυτή την πτυχή, αποτυπώνουν αυτή τη στενή σχέση. Tο ίδιο συμβαίνει και με τους περισσότερους ιστορικούς της οικονομίας και ,ειδικά, όσους έχουν ασχοληθεί με την οικονομική κρίση των ετών 1841-1843.
O Γ. Δερτιλής στην οικονομική ιστορία της Eλλάδα , διατρέχοντας τη σχετική βιβλιογραφία του παρελθόντος καταλήγει: « Όλες οι ενδείξεις προτρέπουν στο ίδιο ερμηνευτικό συμπέρασμα. H πολύπλοκη εξέλιξη της συγκυρίας του 1843 οδήγησε τις μεν Mεγάλες Δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο, τις δε ελληνικές αντιμοναρχικές δυνάμεις σε έναν ισχυρό συνασπισμό. Kαι η καταλυτική αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων επέτρεψε ή επέβαλε την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Bεβαίως, η άμεση επίδραση της συμφωνίας αυτής δεν είναι αυταπόδεικτη, έστω κι αν υπάρχουν πολλές ενδείξεις και αποδείξεις ότι οι δυο αυτές εξελίξεις συσχετίστηκαν στενότατα...
Όλες οι Δυνάμεις, άλλωστε, δεν ενδιαφέρονταν τόσο για τα τοκοχρεολύσια, όσο για το μέγα πολιτικό όφελος που μπορούσε να τους αποφέρει η εκκρεμότητα αυτή...»
Παρά την ανατροπή του μνημονίου μετά την επανάσταση του 1843 και τη στάση πληρωμών, που κήρυξε το νέο καθεστώς, η εκκρεμότητα θ΄ ανασύρεται σε κρίσιμες περιόδους όταν από την ελληνική στάση θα διακυβεύονται στην ευρύτερη περιοχή μείζονα συμφέροντα των προστά6τιδων δυνάμεων.
ΣΧΟΛΙΟ.  ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ!!!   ........   οταν   ο   Λαος   στηριζει   ΑΝΙΣΤΌΡΗΤΟΥΣ    να  τον  ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΟΥΝ    δεν  μπορει  να  περιμενει   τιποτε   περισσοτερο. .
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ   για   την   ΝΙΚΗ  της   ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ   [  το  μεγα  πολιτικο  οφελος]
Η   Αφυπνιση   των   ΛΑΩΝ   και  η   ΑΠΑΙΤΗΣΗ  για  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ  στην  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ   ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ........ειναι   η   μονη   ΑΠΑΝΤΗΣΗ   ΣΤΗΝ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ  του  ΧΡΗΜΑΤΟΣ....και  η  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ  ΤΟΥ  ''ΑΝΘΡΩΠΟΥ''  στο   ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ   της   ΙΣΤΟΡΙΑΣ..........................

128 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ!!!!

 Εμμανουλ   Ροιδης.

''Αλλαχου    τα   κομματα   γεννωνται,  διοτι  εκει  υπαρχουσιν  ανθρωποι   διαφωνουντες   και  εκαστος  αλλα   θελοντες''

---Εν   Ελλαδι   συμβαινει  ακριβως   το   αναπαλιν,  αιτια  της  γεννησεως  και  της  παλης  των   κομματων    ειναι   η  θαυμαστη  συμφωνια  μεθ'  ης  παντες  θελουσι  το  αυτο  πραγμα.

Να   τρεφωνται   δαπανη  του  Δημοσιου.!!!!!

--Αν   υπηρχε  λεξικον   της   νεοελληνικης  γλωσσης,  νομιζομεν   οτι   ο   ορισμος   της   λεξεως   κομμα   ηθελεν   ειναι   ο   ακολουθος.
''Ομας   ανθρωπων   ειδοτων   ν'  αναγιγνωσκωσιν  και  ν'  αναρθογραφωσιν  , εχοντων   χειρας   και   ποδας   υγιεις,   αλλα   μισουντων  πασαν   εργασιαν,  οιτινες, ενουμενοι  υπο  ενα   οιονδηποτε   αρχηγον,  ζητουσι  ν'   αναβιβασωσιν  αυτον  δια  παντος  μεσου  εις   την  εδραν  πρωθυπουργου,  ινα   παρασχη   αυτοις  τα  μεσα   να  ζωσι   χωρις   να  σκαπτωσι''
Τοιουτου  οντος  του  προορισμου  των  κομματων,  το   εργον   παντος    εν   τη   εξουσια    αγαθου   κομματαρχου  περιοριζεται   εις  το   διανεμειν   μετα   τινος   ευσυνειδησιας      τον   επιουσιον   αρτον   εις  τους   οπαδους   του ,  φρασσων  τα  ωτα  και  την   καρδιαν   του  εις  τους   ωρυγμους  των   εξωθεν   πεινωντων.
Τοιουτον  επαγγελμα  μετερχονται  εναλλαξ   απο  τριακονταετιας[ !!!!!!!] οι  πολιτικοι  ημων  τροφοδοται,  αγωνιζομενοι  εκαστος, ως  καλος  ποιμην, προς  συμφερωτεραν   υπερ  της   ''αγελης  του   λυσιν  του  μονου  παρ'  ημιν  πολιτικου ζητηματος.

--Τις   δηλαδη  πρεπει   να   τρωγη   και   τις   να   νηστευη   και   επι   ποσον  χρονον  να  τρωγη   η  να  νηστευη.

Περιοδικον  ''Ασμοδαιος''  8 Ιανουαριου  1875,


Αλεξανδρος    Παπαδιαμαντης


''Α!! αι  εκλογαι,  αυτη  ειναι   η  μονη  επι   εβδομηκαντα  ετη   ασχολια  μας, αφ'  οτου  ηλευθερωθημεν, αφ' οτου   δηλαδη   μεταλλαξαμεν   τυραννους,  τους   οποιους  δια   των  εκλογων  φανταζομεθα   οτι  αντικαθιστωμεν   ταχα συχνοτερον
Αι   μου  Γιωργη!!!! 1892