Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

''.......τουλαχιστον μη την Εξευτελιζεις.''

Οι  δοξαστικοι  θα  περισσεψουν......  ΕΠΏΝΥΜΟΙ   θα  σπευσουν  να  υποδεχθουν  να φωτογραφηθουν ,με  τον
 ΑΞΙΈΠΑΙΝΟ  ΝΕΟ.
, θ'  ακουσθουν   χιλιοειπωμένοι
 Δεκαρικοι 
σε  μια περιοδο  που  προσφερεται  για

ΔΗΜΟΚΟΠΊΑ   και  ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.




Την  ιδια  ωρα   το   βραβειο  του  ΣΠΥΡΟΥ  ΛΟΥΗ   που  εφερε  την  αγνωστη  μεχρι  την  στιγμη  εκεινη  [1896]
  ΕΛΛΑΔΑ  
ΣΤΟ  ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ   ΤΟΥ  ΤΟΤΕ  ΓΝΩΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

     ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ  που    ΠΕΡΗΦΑΝΑ    ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΑΝ   ΤΡΕΙΣ  ΓΕΝΙΕΣ   .
 Χρειασθηκαν  τρια  Χρονια  Κρατικης   Αναλγησιας  εν  μεσω
''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ''
Η   περηφανια   να  περιφερεται  ,να  συρεται  στις  γειτονιες   του  ''Αλ..Χαλιλη''

....................................................................................................................................................................
Για  τις  Υπηρεσιες  του  Ανυπαρκτου  χρονια  τωρα  Υπ.  Πολιτισμου δεν αποτελεί κειμήλιο και δεν τους ενδιαφέρει!!!!!
«Δεν αποτελεί κειμήλιο το κύπελλο. Δεν βρίσκεται πουθενά καταγεγραμμένο στα κειμήλια, οπότε μπορείτε να το πουλήσετε όπου θέλετε».!!!!!!!
Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε το υπουργείο Πολιτισμού, στις 8 Φεβρουαρίου 2012, στο τελευταίο κι «απελπισμένο αίτημα»!!!! του συνονόματου εγγονού του Σπύρου Λούη για τη διάσωση του πρώτου ΘΡΥΛΙΚΟΥ  ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ  κυπέλλου της Ελλάδας
ΣΚΑΣΤΕ  ΛΟΙΠΟΝ,   ΑΦΗΣΤΕ   ΗΣΥΧΟ  ΤΟ  ΠΑΛΙΚΑΡΙ  
κι  ακουστε  το  κατηγορο  του  ποιητη!!!
Σε  σας  απευθυνεται  καθως  τιποτα  δεν  αλλαξε  απο  κεινη  την  ημερα  που  δεν  σας  αντεξε!!!

Θάνατος είν' οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος,
θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξακονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

'Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στη  κηδεια....



Δεν υπάρχουν σχόλια: